|
16 χρόνια πέρασαν από τη στιγμή που η
Καβαλιώτισσα γραφίστρια Θώμη Αγγέλου ίδρυσε το γραφείο
Γραφιστικής και Διαφήμισης στην πόλη της Καβάλας. Δεκαέξι χρόνια
γεμάτα επιτυχίες, εμπειρίες, συχνά δυσκολίες, αλλά προπάντων
γεμάτα τέχνη. Τέχνη; Μα φυσικά. «Η γραφιστική είναι η τέχνη του
δρόμου. Αποτελεί ένα συνδυασμό όλων των τεχνών. Έχει μικρή
ημερομηνία λήξης, πρέπει σε μικρό χρονικό διάστημα να κερδίσεις
τις εντυπώσεις. Με μια αφίσα, ένα λογότυπο ή μια ετικέτα, πρέπει
να ερεθίσουμε τις αισθήσεις του ενδιαφερόμενου, να του δώσουμε
να καταλάβει τι ακριβώς πρόκειται να αγοράσει». Ο ενθουσιασμός
της Θώμης Αγγέλου είναι διάχυτος, παρά την πολύχρονη πορεία της
στο χώρο.
Όταν επέστρεψε στην πατρίδα μετά το πέρας των
σπουδών της, αισθανόταν λιγάκι σαν …εξωγήινη! «Γραφίστας, τι
είναι αυτό ακριβώς; Μήπως γραφιάς ή κάτι τέτοιο; Αυτή ήταν μια
από τις συνηθισμένες ερωτήσεις που μου απηύθυναν στις αρχές της
καριέρας μου. Δεν ήταν τόσο αναγνωρίσιμο το αντικείμενο. Τότε
στην Καβάλα, εκτός από μένα, υπήρχαν μόνο άλλοι δύο γραφίστες. Η
δουλειά μας γινόταν ως επί το πλείστον από τους τυπογράφους.
Πέρασα δύσκολες στιγμές στο ξεκίνημα, τίποτα δεν μου χαρίστηκε.
Προχώρησα βήμα-βήμα μόνη μου, δεν με βοήθησε κανείς. Παρόλα
αυτά, επέλεξα την πόλη μου συνειδητά. Αν και μου παρουσιάστηκαν
πολύ καλές ευκαιρίες, ρίσκαρα και επέστρεψα στην Καβάλα. Την
λατρεύω αυτήν την πόλη. Δεν ξέρω αν έκανα καλά, έχω ακόμα τις
αμφιβολίες μου με όλα αυτά που αντιμετωπίζω καθημερινά. Όταν
όμως έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που έρχονται
συνειδητοποιημένοι, έχοντας αναγνωρίσει την αναγκαιότητα του
επαγγέλματός μας, τότε χαμογελώ και λέω μέσα μου ‘Θώμη, καλά
έκανες.’»
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η
φοίτησή της στο -τότε- Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο, υπήρξε
καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία της. Παρακολούθησε και
συμμετείχε ενεργά στα προαιρετικά μαθήματα θεάτρου-κατασκευής
σκηνικών, έκφρασης-κίνησης, χορωδίας, οργάνωσης μαθητικού
κυλικείου και στο Περιοδικό Εντός, με αποτέλεσμα να αποκτήσει
πολυποίκιλα ενδιαφέροντα και να διευρυνθούν οι ορίζοντες της:
«Ασχολήθηκα με τόσους πολλούς τομείς, είχα τόσα ερεθίσματα, ώστε
μπήκα σε μια διαδικασία αναζήτησης της κατάλληλης ειδικότητας,
που θα μπορούσε να τα συνδυάσει όλα. Και τη βρήκα στον τομέα της
γραφιστικής» μας εξήγησε η ταλαντούχα κοπέλα.
Ακολούθησαν
οι σπουδές Visual Arts Ιστορία της Τέχνης στο North College και
Γραφιστικής – Διαφήμισης στον Οργανισμό Δημητρέλη. Η επιμόρφωσή
της όμως δεν σταμάτησε εδώ. Παρακολούθησε πολλά σεμινάρια,
εμπλουτίζοντας τις γνώσεις της στο καλλιτεχνικό πεδίο.
Κουκλοθέατρο, Πολιτική και Διαφήμιση στο Α.Π.Θ., Θεατρική
Παιδεία στη Ν.Ε.Λ.Ε., Φωτογραφία στο Φ.Ο.Κ., Ιστορία και Τέχνη
του Ελληνικού Θεάτρου Σκιών (Ν.Ε.Λ.Ε.), Θεατροπαιχνίδια (Δήμος
Καβάλας), Πρώτων Βοηθειών είναι μερικά από αυτά. Επιπροσθέτως,
εκπαιδεύτηκε για τρεις μήνες στο Bassano Del Grappa Italy –
Διαπολιτισμικά Camps for Young People.
Ανέλαβε για δύο
έτη το τμήμα έκφρασης-κίνησης στο Ε.Π.Λ. Καβάλας, με ομόφωνη
απόφαση των Συλλόγων Γονέων και Καθηγητών, με πρωτοποριακές
παραστάσεις δημιουργικού θεάτρου και χορού. Για την πολιτιστική
της προσφορά έλαβε έπαινο από το Ε.Π.Λ. Καβάλας. Διδάσκει επίσης
χρώμα-σχέδιο σε ΤΕΕ.
Βραβεύτηκε σε διαγωνισμούς αφίσας
και λογοτύπων συσκευασιών (Αττικό Μετρό, Ο.Λ.Κ. κ.α.). Πόσο
σημαντικό είναι τελικά το λογότυπο για μια εταιρία ή φορέα;
«Είναι το ‘κοστούμι’ του εκάστοτε επιχειρηματία ή φορέα. Πρέπει
να είναι άμεσο, ευδιάκριτο, να μπορεί να αποδίδεται άψογα και
στη μονοχρωμία. Στις λιτές γραμμές του, οφείλει να δηλώνει το
χαρακτήρα και το αντικείμενο της εταιρίας. Οπωσδήποτε να
αντιπροσωπεύει αυτόν που το ‘κουβαλάει’, που το υποστηρίζει. Για
το λόγο αυτό θεωρώ πρωταρχικής σημασίας να έρχομαι σε επαφή με
τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο και όχι με κάποιον αντιπρόσωπό του.
Δυστυχώς πολλές φορές οι επιχειρηματίες απευθύνονται στον
κατάλληλο επαγγελματία όταν έχουν ήδη ξοδέψει σεβαστό χρηματικό
ποσό. Δεν δίδουν στο λογότυπο την αξία που του πρέπει, το
θεωρούν δευτερεύον. Συχνά αναθέτουν σε επιγραφείς να ετοιμάσουν
κάτι πρόχειρο και αναγκάζονται να αλλάξουν πέντε λογότυπα σε
πέντε χρόνια! Το θετικό είναι ότι σιγά-σιγά οι ενδιαφερόμενοι
αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα της επαγγελματικής δουλειάς και
ζητούν εγκαίρως τις υπηρεσίες του κλάδου μας.»
Μια
ειδικότητα κατά βάση καλλιτεχνική όπως του γραφίστα, απαιτεί την
πρόκληση των κατάλληλων συνθηκών, που θα παράσχουν τις ανάλογες
προϋποθέσεις για δημιουργία. Χρειάζεται όραμα, έμπνευση και
λαχτάρα για την ‘παραγωγή’ τέχνης. Από πού αντλεί η Θώμη Αγγέλου
τα ερεθίσματά της; «Εμπνέομαι από την ίδια την Τέχνη. Με κάθε
ευκαιρία επισκέπτομαι μουσεία, εκθέσεις, ανατρέχω στη
βιβλιογραφία, ενημερώνομαι για τις νέες τάσεις. Εμπνέομαι από τη
φύση, από τα χρώματά της. Κάθε ταξίδι, κάθε προορισμός, μπορεί
να γεννήσει μια καινούρια ιδέα. Εμπνέομαι από τους ανθρώπους. Οι
άνθρωποι έχουν αύρα και αυτή έχει χρώματα. Κι αυτά μου δίνουν το
ερέθισμα που ζητώ».
Στο σημείο αυτό είναι μάλλον
επιβεβλημένος ο διαχωρισμός του καθαρού γραφίστα από τον
ηλεκτρονικό. Ο γραφίστας σχεδιάζει τα πάντα με το χέρι. Ακόμα
και τη γραμματοσειρά (lettering) πολλές φορές. Κατόπιν γίνεται η
επεξεργασία, η σάρωση δηλαδή και μετατρέπεται σε ψηφιακό αρχείο.
Αρχίζει τότε το …ταξίδι στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. «Πολύ
βασικό είναι το κατάλληλο χρώμα. Οι πιο δύσκολες δουλειές
γίνονται με ένα ή δύο χρώματα. Και για να τα καταφέρεις καλά
πρέπει να το έχεις μέσα σου. Είναι ζήτημα αισθητικής. Υπάρχει
βέβαια και η σχετική βιβλιογραφία και βοηθάει η χρήση της, όμως
είναι πρωτίστως θέμα ψυχής.»
Ειδικεύεται στο σχεδιασμό
περιπτέρων και ειδικών μπάνερς για εκθέσεις-ημερίδες και
συνέδρια τουρισμού. «Ο πολιτισμός και ο τουρισμός αποτελούν τη
βαριά βιομηχανία της χώρας. Έχω επενδύσει πολλά σε αυτό το
κομμάτι της δουλειάς. Είμαι επίσης λάτρης του οίνου και του
οινικού πολιτισμού. Έχω περπατήσει τους δρόμους των κρασιών ανά
την Ελλάδα. Δεν είναι λίγες οι ετικέτες κρασιού που έχω
επιμεληθεί. Αγαπώ ιδιαίτερα το συγκεκριμένο σκέλος της
επαγγελματικής μου ενασχόλησης.» Μέσα στο πλαίσιο της
επιμόρφωσής της, συμμετείχε σε συμπόσιο με Έλληνες και Τούρκους
οινοπαραγωγούς που έγινε στην Κωνσταντινούπολη.
Η ανήσυχη
φύση της Θώμης Αγγέλου δεν θα μπορούσε να ικανοποιηθεί εύκολα
μόνο μέσα από επαγγελματικούς δρόμους. Από μικρό παιδί
δραστηριοποιείται σε ποικίλους τομείς, επιβεβαιώνοντας αυτό που
γίνεται εμφανές με την πρώτη ματιά. Η πολυσχιδής προσωπικότητά
της δεν περνάει ποτέ απαρατήρητη.
Από το 1979 είναι
ενεργό μέλος του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών. Αντιπρόεδρος από το
1998 έως το 2002 και πρόεδρος από τότε έως σήμερα του Συλλόγου
Εικαστικών Τεχνών και Φιλοτέχνων Ν. Καβάλας, προχώρησε στην
ίδρυση της ArtAttack. Έχει επιτελέσει μέλος του Δημοτικού
Θεάτρου, της Θεατρικής Μηχανής Καβάλας, στο Στέκι Νέων της
Πρόνοιας. Συμμετέχει στα εθελοντικά προγράμματα ως μέλος του
Αρκτούρου, της Greenpeace, του Συλλόγου για τη Διάσωση της
Θαλάσσιας Χελώνας, των Γιατρών του Κόσμου. Οργάνωσε παραστάσεις
θεάτρου-κουκλοθέατρου στα παιδιά της Αγίας Μαρίνας, στους
Άστεγους του Ηλεκτρικού στην Αθήνα και σε παιδιά απομακρυσμένων
περιοχών του Νομού Καβάλας.
Παρουσίασε εκθέσεις στις
Γιορτές Παλιάς Πόλης στην Ξάνθη, στο Φεστιβάλ Cosmopolis, όπου
έκανε την πρόταση χρήσης της παλιάς φυλακής του κάστρου ως
αίθουσα τέχνης, στο θέατρο Παλλάς εμπνευσμένη από την παράσταση
«Το Τίποτα και το Κάτι», στο Ειδικό Σχολείο Καβάλας με ζωγραφική
στους τοίχους.
Συμμετείχε στην ομάδα σχεδιασμού μαζί με
τον αρχιτέκτονα Χαράλαμπο Τσουρουκίδη των Πολυχάρτων του Δήμου
Φιλίππων.
Συνεργάστηκε στις εκδηλώσεις αφής της
Ολυμπιακής Φλόγας και στην οργάνωση του Cosmopolis το 2000 και
το2001.
Διοργάνωσε ημερίδα για την προστασία της
αρχιτεκτονικής αξίας του χωριού Κάστρο, σε συνεργασία με τον
Πολιτιστικό Σύλλογο Λιμεναρίων «Το Κάστρο». Επιμελήθηκε την
υπαίθρια έκθεση για το Θάσιο Γλύπτη Κώστα Λόβουλο με ήχο και
φως. Δημιούργησε πολυτελές λεύκωμα με ανέκδοτες φωτογραφίες των
Μεταλλείων.
Θα μπορούσαμε να γράφουμε για ώρες μέχρι να
απαριθμήσουμε τις πολυποίκιλες δραστηριότητές της. Το μόνο
σίγουρο είναι ότι δεν επαναπαύεται ποτέ, είναι ενεργός πολίτης
και προσπαθεί πάντα για το καλύτερο δυνατό.Συνέντευξη στη Μάρθα Πολίτου
Στο περιοδικό θετικής ενέργειας
SERVICE |